Maskumambang

V

MASKUMAMBANG

1

Nadyan silih bapa biyung kaki nini,  sadulur myang sanak,  kalamun muruk tan becik,  nora pantes yen den nuta.

2

Apan kaya mangkono watekan iki,  sanadyan wong tuwa, yen duwe watek tan becik,  miwah tindak tan prayoga.

3

Aja sira niru tindak kang tan becik,   nadyan ta wong liya,  lamun pamuruke becik,  miwah tindake prayoga.

4

Iku pantes sira tirua ta kaki , miwah bapa biyang,  kang muruk watek kang becik,  iku kaki estokena.

5

Wong tan manut pitutur wong tuwa ugi,  anemu duraka,  ing dunya tumekeng akir,  tan wurung kasurang-surang.

6

Maratani ing anak putu ing wuri,  den padha prayitna,  aja na kang kumawani,  ing bapa tanapi biyang.

7

Ana uga etang-etangane kaki,  lilima sinembah,  dununge sawiji-wiji,  sembah lilima punika.

8

Ingkang dhingin rama ibu kaping kalih,  marang maratuwa,  lanang wadon kang kaping tri,  ya marang sadulur tuwa.

9

Kaping pate ya marang guru sayekti,  sembah kaping lima, ya marang Gustinireki,  parincine kawruhana.

10

Pramilane rama ibu denbekteni,  kinarya jalaran,  anane badan puniki,  wineruhken padhang hawa.

11

Uripira pinter samubarange kardi,  saking ibu rama,  ing batin saking Hyang Widhi,  mulane wajib sinembah.

12

Pan kinarsakaken ing Hyang kang linuwih,  kinarya lantaran,  ana ing dunya puniki,  weruh ing becik lan ala.

13

Saking ibu rama margane udani, mila maratuwa, lanang wadon den bekteni, aweh rasa ingkang nyata.

14

Sajatine rasa kang mencarken wiji,  sembah kaping tiga,  mring sadulur tuwa ugi, milane sadulur tuwa.

15

Pan sinembah gegentine bapa iki,  pan sirnaning bapa,  sadulur tuwa gumanti,  ingkang pantes sira nuta.

16

Ing sawarah wuruke ingkang prayogi,  sembah kang kaping pat,  ya marang guru sayekti,  marmane guru sinembah.

17

Kang atuduh marang sampurnaning urip,  tumekeng antaka, madhangken petenging ati,  ambenerken marga mulya.

18

Wong duraka ing guru abot pribadi,  pramila prayoga,  mintaa sih siyang ratri,  ywa nganti suda sihira.

19

Kaping lima dununge sembah puniki,  mring gusti kang murba,  ing pati kalawan urip,  miwah sandhang lawan pangan.

20

Wong neng dunya wajib manuta ing gusti,  lawan dipun awas,  sapratingkah dipunesthi,  aja dupeh wus awirya.

21

Nora beda putra santana wong cilik,  yen padha ngawula,  pan kabeh namaning abdi,  yen dosa ukume padha.

22

Yen rumangsa putra santana sireki,  dadine tyasira,  angediraken sireki,  tan wurung anemu papa.

23

Ngungasaken yen putra santaneng aji,  iku kaki aja, wong suwita nora keni, kudu wruh ing karyanira.

24

Yen tinuduh marang sang mahanarpati,  sabarang tuduhnya,  iku estokena ugi,  karyanira sumngkemana.

25

Aja mengeng ing parentah sang siniwi,  den pethel aseba,  aja malincur ing kardi,  aja ngepluk asungkanan.

26

Luwih ala alaning jalma ngaurip,  wong ngepluk sungkanan,  tan patut ngawuleng aji,  angengera sapa-sapa.

27

Amilua ing bapa biyung pribadi,  kalamun sungkanan, datan wurung densrengeni,  milawanana pinala.

28

Mapan kaya mangkono ngawuleng gusti,  kalamun leleda,  tan wurung manggih bilai,  ing wuri aja ngresula.

29

Pan kinarya dhewe bilainireki,  lamun tinemenan,  sabarang karsaning gusti,  lair batin tan suminggah.

30

Mapan ratu tan duwe kadang myang siwi,  sanak prasanakan,  tanapi garwa kakasih,  amung bener agemira.

31

Kukum adil adat waton kang den esthi,  mulane ta padha,  den rumeksa marang gusti,  endi lire wong rumeksa.

32

Dipun gemi nastiti angati-ati,  gemi mring kagungan,  ing gusti ywa sira wani,  anggagampang lawan aja.

33

Wani-wani nuturken wadining Gusti,  den bisa arawat ing wawadi sang siniwi, nastiti barang parentah.

34

Ngati-ati ing rina miwah ing wengi, ing rumeksanira,  lan nyadhang karsaning gusti, dudukwuluhe atampa.  

Dijupuk saka:

http://bukuj.blogspot.com/2014/04/mengurai-nasihat-filsafat-kehidupan.html