Girisa

XIII

GIRISA

1

Anak putu denestokna,  warah wuruke si bapa, aja na ingkang sembrana, marang wuruke wong tuwa, ing lair batin den bisa, anganggo wuruking bapa, ing tyas den padha santosa, teguheno jroning nala.

2

Aja na kurang panrima, ing papasthening sarira, yen saking Hyang Mahamulya, nitahken ing badanira, lawan dipun awas uga, asor luhur waras lara, tanapi begja cilaka, urip tanapi antaka.

3

Iku saking ing Hyang Suksma, miwah ta ing umurira, kang cendhak lawan kang dawa, wus pinesthi mring Hyang Suksma, duraka yen maidoa, miwah kuranga panrima, ing lohkilmahfule kana, tulisane pan wis ana.

4

Yogya padha kawruhana, sisikune badanira, ya marang Hyang Mahamurba, kang misesa marang sira,yen sira durung uninga, prayoga atatakona, mring kang padha wruh ing makna, iku kang para ngulama.

5

Kang wis wruh rahsaning kitab, darapon sira weruha, wajib mokaling Hyang Suksma, miwah wajibing kawula, lan mokale kawruhana, miwah ta ing tata-krama, sarengat dipunwaspada, batal karam takokena.

6

Sunat lan perlu punika, prabot kanggo saben dina, iku kaki dipun padha, terang ing pitakonira, lan aja bosen jagongan, marang kang para ngulama, miwah uwong kang sampurna, pangawruhe mring Hyang Suksma.

7

Miwah patrap tata-krama, ing tindak-tanduk myang basa, kang tumiba marang nistha, tuwin kang tumibeng madya, tanapi tibeng utama, iku sira takokena,ya marang wong kang sujana, miwah ing wong tuwa-tuwa.

8

Kang padha bisa micara, tuwin ingkang ulah sastra, iku pantes takonana, bisa madhangken tyasira, karana ujaring sastra utama teka carita, ingkang kinarya gondhelan, amurukken mring wong mudha.

9

Lawan sok karepa maca, sabarang layang carita, aja anampik mring layang, carita kang kuna-kuna, layang babad kawruhana, caritane luhurira, darapon sira weruha, lalakone wong prawira.

10

Miwah lalakon nalika, kang para Wali sadaya, kang padha oleh nugraha, asale saking punapa, miwah kang para satriya, kang digdaya ing ayuda, lakune sira tirua, lalabetan kang utama.

11

Nora susah amirungga, mungguh lakuning satriya, carita kabeh pan ana, kang nistha lan kang utama, kang asor kang luhur padha, miwah lakuning nagara, pan kabeh aneng carita, ala becik sira wruha.

12

Yen durung mangarti sira, caritane takokena, ya marang wong tuwa-tuwa, kang padha wruh ing carita, iku ingkang dadi uga, mundhak kapinteranira, nanging ta dipunelingan, sabarang kang kapiyarsa.

13

Aja na tiru si bapa, banget tuna bodho mudha, kethul tan duwe grahita, katungkul mangan anendra, nanging anak putu padha, mugi Allah ambukaa, marang ing pitutur yogya, kabeh padha anyakepa.

14

Ing sawewekasing bapa, muga ta kalakonana, kabeh padha mituruta, panedhaningsun mring Suksma, lanang wadon salameta, manggiha suka raharja, ing dunya miwan akhirat, dinohna ing lara roga.

15

Umure padha dawaa, padha atut aruntuta, marang sadulure padha, padha sugiha barana, tanapi sugiha putra, pepaka jalu wanodya, kalawan maninge aja, nganti kapegatan tresna.

16

Padha uga denpracaya, aja sumelang ing nala, kabeh pitutur punika, mapan wahyuning Hyang Suksma, dhawuh mring sira sadaya, jalarane saking bapa, Hyang Suksma paring nugraha, marang anak ingsun padha.

17

Den bisa nampani padha, mungguh sasmitaning Suksma, ingkang dhawuh maring sira, wineruhken becik ala, anyegah karepanira, marang panggawe kang ala, kang tumiba siya-siya, iku paparing Hyang Suksma.

18

Paring peling marang sira, tinuduhaken ing marga, kang bener kang kanggo uga, ing donya ingkang sampurna, mugi anak putu padha, kenaa dadi tuladha, kabecikaning manungsa, tinirua ing sujanma.

19

Sakehing wong kapengina, aniru ing solah bawa, marang anak putu padha, anggepe wedi asiha, kinalulutan ing bala, kedhepa parantahira, tulusa mukti wibawa, ing satedhak-turunira.

20

Didohna saking duraka, winantua ing nugraha, sakeh anak putu padha, ingkang ngimanaken uga, marang pituturing bapa, Allah kang nyembadanana, ing padonganingsun iya, ing tyas ingsun wus rumasa.

21

Wak ingsun upama surya, lingsir kulon wayahira, pedhak mring surupe uga, atebih maring timbulnya, pira lawase neng donya, ing kauripaning janma, mangsa nganti satus warsa, iya umuring manungsa.

22

Mulane sun muruk marang, kabeh ing atmajaningwang, sun tulis sun wehi tembang, darapon padha rahaba, enggone padha amaca, sarta ngrasakken carita, aja bosan den apalna, ing rina wengi elinga.

23

Lan mugi padha tirua, kaya luluhure padha, sudira betah atapa, sarta waskitha ing nala, ing kasampurnaning gesang, kang patitis nora mamang, iku ta panedhaningwang, muga padha kalakona.

24

Titi tamat kang carita, serat wewaler mring putra, kang yasa serat punika, nenggih Kangjeng Susuhanan, Pakubuwana kaping pat, ing galih panedyanira, kang amaca kang miyarsa, yen lali muga elinga.

25

Telasing panuratira, sasi Besar ping sangalas, Akad Kaliwon tahun Dal, tata guna swareng nata (1735), mangsastha windu Sancaya, wuku Sungsang kang atampa, ya Allah kang luwih wikan, obah osiking kawula. 

Dijupuk saka:

http://bukuj.blogspot.com/2014/04/mengurai-nasihat-filsafat-kehidupan.html